Κουβαλώντας όλες τις μαύρες σελίδας της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου,έφυγε στα 104 του χρόνια ο τελευταίος επιζών της γενοκτονίας των Ποντίων Σάββας Λώλος.Γεννημένος στην Πράσαρη Κερασούντας το Φεβρουάριο του 1907 ο τελευταίος πρόσφυγας πρώτης γενιας έζησε όλη την θυριωδία της Εθνοκάθαρσης.Το πραγματικό του επίθετο ήταν Σαββίδης. Στην Ελλάδα ήρθε το 1924 με την ανταλλαγή, όπου και καταγράφηκε ως Λώλος.Έζησε παιδάκι την θηριωδία. Τις βιαιότητες του αιμοσταγούς Τοπάλ Οσμάν, μνήμες που δεν ξεθώριασαν ποτέ.Όπως είχε αναφέρει χαρακτηριστικά και ο ίδιος:Ήταν να μην μείνει σπορά από μας… θα μας έσφαζαν όλους. Μας έσωσε το 1924 η ανταλλαγή… Ο πατέρας μου, όταν θα φεύγαμε μας πήγε να προσκυνήσουμε στο εκκλησάκι στο ύψωμα… Θυμάμαι είπε:«Παναγία μου να φθάσουμε ζωντανοί στην Ελλάδα. Φύγαμε νύχτα από το χωριό. Μέσα από λαγκάδια και ρέματα για να φτάσουμε Τραπεζούντα όπου θα μπαίναμε στα καράβια…».Φτάσαμε νηστικοί και εξαντλημένοι,,,,μόνο την ψυχή μας φέραμε στην Ελλάδα.ξεριζώθηκε με τόση βία απο την πατρίδα του αν και έφτασε σώος στην Ελλάδα μαζί με τους γονείς μιά και είχε χάσει τα αδέρφια του από τους Τούρκους το μυαλο και η ψυχή του ήταν στις αλησμόνητες πατρίδες.Ποτέ δεν ξέχασε …..και πώς να ξεχάσει άλλωστε…
«Δίπλα στο ποτάμι θα βρεις 3 σπίτια μαζί, το ένα δίπλα στο άλλο.. Ήταν της οικογενείας μας. Είχε και βελανιδιές. Απέναντι η εκκλησία της Παναγιάς, στο ύψωμα, που μοιάζει με αυγό.»
Με αυτές τις οδηγίες, από το ηλικιωμένο πάτερα της Σάββα Λώλο, η κόρη του Σταυρούλα, πήγε στον Πόντο, στην Πράσαρη της Κερασούντας πριν χρόνια για να βρει ό,τι απέμεινε από τον ξεριζωμό. Η φύση, ο τόπος παρέμειναν , ίδια όπως τότε. Μόνο οι άνθρωποι έχουν αλλάξει.